Wspomnienia Ireny Tuwim, cz. 2

Irena Tuwim w "Łódzkich porach roku" pisze o rewolucji 1905 roku. Miała wówczas 6-7 lat:

...gdy kiedyś, jadąc tramwajem w stronę Rynku Geyera* usłyszeliśmy nagle straszliwy huk: czarny lśniący powóz, zaprzężony w parę spasionych rysaków*, z tłustym kuczerem* na koźle, raptem rzucił się w bok i wjechał na trotuar,
a spod kopyt spłoszonych koni buchnął słup dymu – bomba! Zamach na policmajstra!...

…gdy z okien mieszkania wuja na Piotrkowskiej oglądaliśmy falujący tłum, nad którym powiewały czerwone sztandary, i gdy w niebo płynęła pieśń:

Niesie on zemsty grom, ludu gniew,
Przyszłości rzucając siew,
A kolor jego jest czerwony...

Była to rewolucja 1905 roku. Ale w języku łódzkich gazet
i przerażonego mieszczaństwa były to «rozruchy».

Przypisy:

• Rynek Geyera – obecnie Plac Władysława Reymonta,
• rysak - «koń przyuczony do bardzo szybkiego kłusa»,
• kuczer - daw. «woźnica»,

Źródło: Irena Tuwim, Łódzkie pory roku, Warszawa 1979, s. 16.

Patrz też:

• Łódzkie pory roku.

Okładka książki.